Παιδαγωγική θεώρηση του παιχνιδιού

Abstract

Το παιχνίδι είναι δικαίωμα του παιδιού, θεμελιακή δραστηριότητα και ζωτική ανάγκη του μικρού οργανισμού. Με αυτό εκδηλώνει την ενεργητικότητά του, ασκεί τη σωματική του δύναμη, εξελίσσει τις αισθήσεις του, τη φαντασία του και αποκτά ευχέρεια και επιδεξιότητα. Υπάρχουν διάφορες μορφές παιχνιδιών, οι οποίες επιδρούν στο παιδί με διαφορετικό τρόπο η καθεμία με στόχο την ολοκληρωμένη ανάπτυξη και κοινωνικοποίησή του. Το παιχνίδι πλέον έχει αναγνωριστεί ως το απόλυτο παιδαγωγικό μέσο και είναι καθοριστικής σημασίας για την ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού, διαμορφώνοντας την ψυχοκοινωνική και ψυχοκινητική του υπόσταση, εξελίσσοντάς το γλωσσικά, συναισθηματικά και καλλιεργώντας τις γνωστικές του δεξιότητες. Με αυτό βρίσκει ένα μέσο επικοινωνίας, που δεν εκφράζεται με λόγια, εκδηλώνει την ενεργητικότητά του, ασκεί τη σωματική του δύναμη, εξελίσσει τις αισθήσεις του και αποκτά ευχέρεια και επιδεξιότητα. Από τον καιρό που συστήθηκαν οργανωμένες κοινωνίες, εμφανίστηκε η συνειδητή άσκηση, την οποία πρώτοι οι Έλληνες χρησιμοποίησαν στην αγωγή του ανθρώπου, γιατί αντιλήφθηκαν τη σημαντική αξία της στην ομαλή πνευματική και σωματική ανάπτυξή του.