γινώσκειν σε οὖν θέλω: Causal particles and their semantic development in Post-classical Greek

Περίληψη

Σε αυτό το άρθρο εξετάζω τη χρήση των αιτιολογικών μορίων οὖν και γάρ σε μετακλασικές, μη λογοτεχνικές  πηγές. Διαφορετικές γνώμες έχουν διατυπωθεί σχετικά με τον αριθμό των σημασιών που μπορούν να εκφράσουν τα συγκεκριμένα μόρια. Κάποιοι έχουν υποστηρίξει την ύπαρξη μίας μοναδικής κεντρικής σημασίας για κάθε μόριο, ενώ άλλοι έχουν αναγνωρίσει μια ποικιλία σημασιών. Ένα επιπλέον σημείο διαφωνίας είναι η διαχρονική σχέση μεταξύ της καθαρά αιτιολογικής και της προσθετικής χρήσης των μορίων. Κάποιοι ερευνητές θεωρούν ότι η προσθετική χρήση προηγείται διαχρονικά, ενώ άλλοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Ακολουθώντας τους Pander Maat and Degand (2001), υποστηρίζω ότι όλες οι αιτιολογικές χρήσεις που έχουν εξεταστεί στη βιβλιογραφία μπορούν να τοποθετηθούν σε ένα συνεχές όπου η συμμετοχή του ομιλητή κυμαίνεται από «χαμηλή» ως «υψηλή». Καταλήγω στην υπόθεση ότι το ίδιο συνεχές είναι δυνατό να γίνει αντιληπτό ως ένα διαχρονικό «μονοπάτι» προς τη σημασιολογική εξέλιξη αυτών των μορίων.